14 Shkurt, 1459, Kështjella e Krujës, Një Çast Qetësie në Mes të Stuhisë
14 Shkurt, 1459, Kështjella e Krujës, Një Çast Qetësie në Mes të Stuhisë Sot, ndërsa jashtë bie një shi i imët e monoton, gjeta pak kohë për të qëndruar pranë Donikës. Ishim ulur pranë dritares në dhomën tonë, duke vështruar retë që vraponin mbi majat e maleve. Ajo po qëndiste një copë pëlhure me fije ari, një nga ato punimet e saj delikate që më mahnisin gjithmonë me durimin dhe mjeshtërinë që kërkojnë. Unë, si zakonisht, po luaja me dorezën e shpatës sime, duke menduar për betejat e ardhshme. Për një kohë të gjatë nuk folëm. Heshtja mes nesh nuk është kurrë e rëndë apo e sikletshme. Përkundrazi, është një heshtje plot kuptim, një komunikim pa fjalë që vetëm dy shpirtra që njihen thellë mund ta kenë. Pastaj, ajo ngriti sytë nga qëndisma dhe më pa me atë shikimin e saj të butë e depërtues. "Je i lodhur, Gjergj," tha më shumë si një konstatim sesa si një pyetje. Zëri i saj ishte si një melodi e ëmbël që më qetësonte shpirtin e trazuar. I buzëqesha lehtë. "Pak, zemër. Barra e Arbërisë është e rëndë, por prania jote e bën më të lehtë." Ajo la mënjanë qëndismën dhe m'u afrua. Më mori duart e mia të ashpra e të vrara nga shpata dhe i shtrëngoi lehtë mes të sajave, të buta e të ngrohta. "Ti mbart shumë mbi supe, dashuria ime. Ndonjëherë kam frikë se do të thyhesh nën këtë peshë." E shikova në sy. Ato sy të kaltër, si qielli i pastër i Arbërisë, kanë parë kaq shumë vuajtje e shqetësim për shkakun tim, e megjithatë nuk e kanë humbur kurrë shkëlqimin e tyre. "Nuk do të thyhem, Donika, për sa kohë të kam ty pranë. Ti je forca ime, streha ime. Kur bota jashtë është një furtunë e tërbuar, ti je limani im i qetë." Ajo uli kokën mbi supin tim. I ndjeva flokët e saj të butë mbi faqe. Aroma e tyre e lehtë më kujtoi lulet e egra të maleve tona. "Më mungon kur je larg, Gjergj. Çdo ditë lutem për ty, për ushtarët tanë. Çdo lajm nga fronti më bën zemrën të rrahë fort." "E di, e dashur, e di. Dhe kjo dashuri dhe këto lutje më mbajnë gjallë. Janë mburoja ime më e fortë." E putha lehtë në ballë. "Por sot jam këtu, me ty. Dhe për disa çaste, dua të harroj Sulltanin, jeniçerët, betejat. Dua të jem vetëm Gjergji yt." Ajo ngriti kokën dhe më buzëqeshi, një buzëqeshje që shkrinte gjithë akullin e dimrit në zemrën time. "Edhe unë dua të jem vetëm Donika jote, jo princesha e Kastriotëve apo gruaja e Skënderbeut." Qëndruam ashtu për një kohë të gjatë, të përqafuar, duke dëgjuar shiun që binte jashtë. Në ato momente, nuk isha prijësi i Arbërisë, Dragoi që tmerronte armiqtë. Isha thjesht një burrë që gjente paqe dhe ngushëllim në krahët e gruas që donte. Dashuria e saj është si një fener në errësirë, që më udhëheq dhe më jep shpresë. Pa të, nuk e di se ku do të isha. Ajo është më shumë se gruaja ime; ajo është shoqja ime më e mirë, këshilltarja ime më e urtë, frymëzimi im më i madh. Dhe për këtë, do t'i jem mirënjohës përjetë. Ky është thesari im i vërtetë. Jo ar, jo pushtet, por dashuria e një gruaje të mrekullueshme. Dhe për këtë thesar, do të luftoj deri në frymën e fundit. Gjergji.